چشم‌اندازی بر تاریخچه فارکس

بازار فارکس یا بازار مبادله ارز، بزرگ‌ترین و پویاترین بازار مالی جهان است که در آن، ارزهای مختلف در برابر یکدیگر معامله می شوند؛ اما آیا می دانید این بازار از کجا آغاز شده است؟ اگر می خواهید درباره چگونگی تکامل و تاریخچه فارکس در طول زمان و تبدیل‌شدن آن به یک پدیده جهانی بیشتر بدانید، با ما همراه باشید. در این مقاله سفری به گذشته می‌کنیم و تاریخچه پرفراز و نشیب نقدشونده‌ترین بازار جهان را کشف می‌کنیم.

نمادهای نخستین در بازار فارکس

از زمانی که بشر در حال دادوستد بوده است، بازار ارز خارجی وجود داشته است. تمدن‌های باستانی از طریق سکه‌های فلزی که ارزش آن‌ها براساس وزنشان بود، کالاها و ارزها را مبادله می‌کردند. اولین بازار ارز خارجی واقعی در آمستردام، حدود ۵۰۰ سال پیش به‌کار افتاد. این بازار به مردم اجازه می‌داد که ارزها را آزادانه مبادله کنند تا نرخ ارز را تثبیت کنند.

در سال ۱۸۷۵ استاندارد طلا اجرا شد؛ به این معنی که کشورها فقط مجاز به چاپ ارز به‌میزان ذخایر طلای خود بودند. طلا به‌دلیل کمیاب‌بودن، قابلیت شکل‌پذیری، مقاومت در برابر خوردگی و دشواری در به‌دست‌آوردن، فلز مورد انتخاب بود.

آشنایی با نماد طلا در فارکس

در سال ۱۹۱۳، ۷۱ شرکت معامله ارز خارجی در لندن وجود داشت که افزایش قابل‌توجهی از سه شرکت در سال ۱۹۰۳ بود؛ اما استاندارد طلا نتوانست در طول جنگ‌های جهانی دوام بیاورد؛ زیرا کشورها مجبور بودند برای تأمین هزینه‌ها پول بیشتری چاپ کنند. به‌همین‌دلیل پس‌از جنگ جهانی دوم سیستم برتون وودز ایجاد شد. این سیستم خواستار آن بود که بیشتر ارزها به دلار آمریکا گره خورده باشند که توسط ذخایر طلا پشتیبانی می‌شد.

درک تاریخچه فارکس و چگونگی تکامل نمادهای ارزی به درک بهتر چگونگی شکل‌گیری و توسعه این بازار کمک می‌کند و برای سرمایه‌گذاران و معامله‌گران فارکس ضروری است. در ادامه به بررسی جنبه‌های مهم‌تری از تاریخچه بازار فارکس می‌پردازیم.

قرارداد برتون وودز: سیستم نرخ ارز ثابت پس‌از جنگ جهانی دوم

اولین تحول عمده در تاریخچه فارکس سیستم برتون وودز بود که در اواخر جنگ جهانی دوم رخ داد.

در سال ۱۹۴۴ نمایندگانی از ۴۴ کشور مختلف در کنفرانس پولی و مالی سازمان ملل در برتون وودز، نیوهمپشایر آمریکا گرد هم آمدند تا یک نظم اقتصادی جهانی جدید را طراحی کنند. این مکان از آن جهت انتخاب شد که در آن زمان، ایالات متحده آمریکا تنها کشوری بود که از جنگ آسیب ندیده بود؛ بیشتر کشورهای مهم اروپایی به‌شدت تحت تأثیر جنگ قرار گرفته بودند.

در واقع، پس‌از سقوط بازار بورس در سال ۱۹۲۹، جنگ جهانی دوم دلار آمریکا را از یک ارز ناموفق به معیاری تبدیل کرد که بیشتر ارزهای بین‌المللی دیگر با آن مقایسه می‌شدند.

قرارداد برتون وودز یک توافقنامه بین‌المللی بود که قرارداد نظام پولی جدیدی را برای جهان پس‌از جنگ جهانی دوم تعیین کرد. اصول اصلی قرارداد برتون وودز عبارت بودند از:

• اتصال ارزهای ملی به طلا: طبق این توافق، ارزهای کشورهای عضو باید به طلا گره خورده و در برابر آن قابل تبدیل باشند. دلار آمریکا به‌عنوان ارز پایه درنظر گرفته شد و هر اونس طلا، ۳۵ دلار قیمت‌گذاری شد.
• تثبیت نرخ ارز: نرخ ارز کشورهای عضو باید در محدودۀ ثابتی نسبت به دلار آمریکا تثبیت می‌شد. کشورها فقط می‌توانستند نرخ ارز خود را در محدوده ۱ درصد بالا یا پایین تغییر دهند.
• تأسیس صندوق بین‌المللی پول: صندوق بین‌المللی پول (IMF) تأسیس شد تا بر نظام پولی جدید نظارت کند و به کشورها در مدیریت مسائل مربوط به تراز پرداخت‌ها کمک کند.
• حذف موانع تجاری: قرارداد برتون وودز خواستار حذف تدریجی موانع تجاری مانند تعرفه‌ها و محدودیت‌های کمی بود تا تجارت جهانی را تسهیل کند.

توافق برتون وودز با هدف ایجاد یک محیط پایدار که اقتصادهای جهانی بتوانند خود را احیا کنند، ایجاد شد. این کار با ایجاد یک بازار مبادلات ارزی قابل تنظیم و متصل به هم انجام می‌شد. این توافق سیاست نرخ ارز را توصیف می‌کرد که در آن یک ارز به ارز دیگری ثابت می‌شد. در این مورد، کشورهای خارجی نرخ ارز خود را به دلار آمریکا «تثبیت» می‌کردند، درحالی‌که دلار به طلا متصل بود.

ازآنجاکه ایالات متحده آمریکا در آن زمان بیشترین ذخایر طلا را در جهان داشت، کشورهای خارجی با این ارز معامله می‌کردند (که نحوه تبدیل‌شدن دلار به ارز ذخیره جهانی هم است).

این نظام از سال ۱۹۴۵ تا اوایل دهه ۱۹۷۰ ادامه یافت؛ اما در نهایت توافق برتون وودز شکست خورد؛ زیرا طلای کافی برای پشتیبانی از مقدار دلارهای در گردش آمریکا پس‌از افزایش وام‌دهی و هزینه‌های دولتی وجود نداشت که منجر به چاپ پول بیشتر شد.

به‌دلیل کسری تجاری آمریکا و افزایش هزینه‌های جنگ ویتنام، ریچارد نیکسون در سال ۱۹۷۱ اتصال دلار به طلا را قطع کرد که منجر به سقوط نظام برتون وودز شد. این امر راه را برای معرفی نرخ شناور ارز (شناورشدن آزاد دلار آمریکا در برابر سایر ارزهای خارجی) و ظهور بازار مدرن مبادله ارز یا فارکس را هموار کرد. به‌همین‌دلیل است که این موضوع یکی از نقاط عطف مهم تاریخچه فارکس است.

قرارداد اسمیتسونیان: آغاز سیستم شناور آزاد

قرداد اسمیتسونیان یکی دیگر از قرادادهای مهم در تاریخچه فارکس است. پس‌از توافقنامه برتون وودز و تصمیم ریچارد نیکسون، رئیس جمهور وقت آمریکا، مبنی بر لغو تبدیل‌پذیری دلار آمریکا به طلا در اوت ۱۹۷۱ (که به‌عنوان «شوک نیکسون» شناخته می‌شود)، توافق اسمیتسونیان (Smithsonian Agreement) در دسامبر ۱۹۷۱ به‌وجود آمد. هرچند این دو توافق شباهت‌هایی داشتند؛ اما سیستم اسمیتسونین اجازۀ نوسان بیشتر ارزها را می‌داد.

قرارداد اسمیتسونیان یک توافق‌نامه پولی بین‌المللی بود که در واشنگتن دی‌سی ایالات متحده آمریکا با هدف اصلاح سیستم برتون وودز منعقد شد. اهداف اصلی قرارداد اسمیتسونیان عبارت بودند از:

• تنظیم مجدد نرخ‌های ارز: ارزش دلار آمریکا در برابر طلا کاهش یافت و ارزهای دیگر در برابر دلار آمریکا ارزش‌گذاری شدند.
• گسترش دامنه نوسانات مجاز: دامنه نوسانات مجاز ارزها از ۱٪ به ۲.۲۵٪ در هر دو جهت افزایش یافت تا انعطاف‌پذیری بیشتری را در سیستم فراهم کند.
• حذف تعرفه‌های موقت: ایالات متحده آمریکا موافقت کرد که تعرفه‌های ۱۰ درصدی را که در اوت ۱۹۷۱ وضع کرده بود، لغو کند.

طبق توافق اسمیتسونیان، ایالات متحده آمریکا دلار را به نرخ ۳۸ دلار به ازای هر اونس طلا متصل کرد و به‌این‌ترتیب ارزش آن را کاهش داد. همچنین سایر ارزهای مهم می‌توانستند تا ۲.۲۵ درصد در برابر دلار نوسان داشته باشند و دلار همچنان به طلا متصل ماند.

بااین‌حال، قرارداد اسمیتسونیان نتوانست ثبات بلندمدت را در سیستم پولی بین‌المللی ایجاد کند. فشارهای بازار و تفاوت در سیاست‌های اقتصادی بین کشورها منجر به بی‌ثباتی مداوم در بازارهای ارز شد. در نهایت، در سال ۱۹۷۳، سیستم نرخ ارز ثابت کنار گذاشته شد و کشورها شروع به پذیرش نرخ‌های ارز شناور کردند؛ جایی که ارزش ارزها توسط نیروهای بازار تعیین می‌شد.

قرارداد اسمیتسونیان تلاشی برای حفظ سیستم برتون وودز بود؛ اما در نهایت ناکافی بود و راه را برای دوره جدیدی از نرخ‌های ارز انعطاف‌پذیرتر هموار کرد که تا به امروز ادامه دارد و بخش مهمی از تاریخچه فارکس را تشکیل می‌دهد.

قرارداد شناوری مشترک نرخ ارز اروپا

در سال ۱۹۷۲، بخش دیگری از تاریخچه فارکس شکل گرفت. در این سال، اروپا تلاش کرد تا از وابستگی خود به دلار آمریکا فاصله بگیرد؛ بنابراین «قرداد شناوری مشترک» اروپایی توسط آلمان غربی، فرانسه، ایتالیا، هلند، بلژیک و لوکزامبورگ ایجاد شد.

قرارداد شناوری مشترک نرخ ارز اروپا (European Joint Float) توافقی بود که با هدف کاهش وابستگی به دلار آمریکا و ایجاد ثبات بیشتر در نرخ‌های ارز اروپایی منعقد شد. این توافق پس‌از فروپاشی سیستم برتون وودز و توافق اسمیتسونیان شکل گرفت.

طبق این قرارداد، کشورهای امضاکننده تصمیم گرفتند نوسانات ارزهای خود را در برابر یکدیگر محدود کنند؛ درحالی‌که اجازه می‌دادند ارزهایشان در برابر دلار آمریکا و سایر ارزها با درجۀ بیشتری نوسان داشته باشند.

اهداف اصلی قرارداد شناوری مشترک عبارت بودند از:

• کاهش وابستگی به دلار آمریکا: کشورهای اروپایی می‌خواستند از نوسانات شدید ارزهایشان در برابر دلار آمریکا جلوگیری کنند.
• تشویق تجارت و سرمایه‌گذاری درون اروپا: با کاهش ریسک نرخ ارز بین کشورهای عضو، این توافق هدف تسهیل تجارت و سرمایه‌گذاری در اروپا را داشت.
• ایجاد پایه‌ای برای یکپارچگی پولی بیشتر: قرارداد شناوری مشترک به‌عنوان گامی به‌سوی همکاری پولی نزدیک‌تر و در نهایت ایجاد واحد پول واحد اروپایی درنظر گرفته می‌شد.

بااین‌حال، قرارداد شناوری مشترک با چالش‌هایی از جمله تفاوت در سیاست‌های اقتصادی و نرخ‌های تورم بین کشورهای عضو مواجه بود. این مسائل حفظ ثبات نرخ‌های ارز را دشوار می‌کرد.

برخلاف وجود این چالش‌ها، قرارداد شناوری مشترک نقطه عطفی در همکاری پولی اروپا و تاریخچه فارکس بود و راه را برای تلاش‌های بعدی مانند سیستم پولی اروپا (EMS) و در نهایت معرفی یورو به‌عنوان واحد پول مشترک هموار کرد. این توافق، نشان‌دهندۀ تمایل فزایندۀ کشورهای اروپایی برای همکاری اقتصادی نزدیک‌تر و کاهش وابستگی به دلار آمریکا بود.

توافق پلازا

یکی از نقاط عطف مهم دیگر در تاریخچه فارکس و همچنین همکاری‌های بین‌المللی، توافق پلازا است.

در اوایل دهه ۱۹۸۰، ارزش دلار در برابر سایر ارزهای مهم به‌شدت افزایش یافته بود. این موضوع برای صادرکنندگان دشوار بود؛ درنتیجه حساب جاری ایالات متحده آمریکا کسری معادل ۳.۵ درصد تولید ناخالص داخلی داشت.

در پاسخ به رکود تورمی که در اوایل دهه ۱۹۸۰ آغاز شد، پل ولکر، اقتصاددان مشهور آمریکایی که در آن زمان رئیس فدرال رزرو (بانک مرکزی آمریکا) بود، نرخ بهره را افزایش داد. این امر باعث شد تا دلار آمریکا رشد کند (و تورم کاهش یابد)؛ اما به قیمت کاهش رقابت‌پذیری صنعت آمریکا در بازار جهانی تمام شد.

وزن دلار آمریکا کشورهای جهان سوم را زیر بار بدهی خرد می‌کرد و همچنین منجر به تعطیلی کارخانه‌های آمریکایی شد؛ زیرا نمی‌توانستند با رقبای خارجی رقابت کنند.

در ۲۲ سپتامبر سال ۱۹۸۵، گروه G5 متشکل از پنج کشور صنعتی بزرگ جهان شامل ایالات متحده آمریکا، بریتانیا، فرانسه، آلمان غربی و ژاپن، نمایندگانی را به نشستی که قرار بود مخفیانه در هتل پلازا در نیویورک سیتی برگزار شود، فرستادند.

خبر این نشست درز کرد و گروه G5 را مجبور کرد بیانیه‌ای در تشویق افزایش ارزش ارزهای غیردلاری صادر کنند. این توافق به «قرارداد پلازا» معروف شد و تأثیر آن باعث سقوط سریع ارزش دلار شد.

هدف اصلی قرارداد پلازا (Plaza Accord) کاهش ارزش دلار آمریکا در برابر ین ژاپن و مارک آلمان از طریق مداخله در بازارهای ارز بود. دلایل اصلی انعقاد قرارداد پلازا عبارت بودند از:

• کسری تجاری ایالات متحده: افزایش ارزش دلار در اوایل دهه ۱۹۸۰ منجر به افزایش کسری تجاری آمریکا شد؛ زیرا صادرات گران‌تر و واردات ارزان‌تر شده بود.
• رکود اقتصادی: دلار قوی به رقابت‌پذیری صادرات آمریکا آسیب رساند و منجر به ازدست‌رفتن مشاغل در بخش تولید شد.
• فشار بر کشورهای در حال توسعه: ارزش بالای دلار بار بدهی کشورهای در حال توسعه را که بدهی خود را به دلار داشتند، افزایش داد.

در نتیجۀ قرارداد پلازا، کشورهای G5 موافقت کردند که از طریق مداخله هماهنگ در بازارهای ارز، ارزش دلار را کاهش دهند. این مداخله شامل فروش دلار و خرید ارزهای دیگر، به‌ویژه ین و مارک بود. این اقدام باعث کاهش قابل‌توجه ارزش دلار در برابر سایر ارزهای اصلی در ماه‌های پس‌از انعقاد توافق‌نامه شد.

قرارداد پلازا نقطه عطفی در همکاری اقتصادی بین‌المللی و تاریخچه بازار فارکس بود و نشان داد که کشورهای بزرگ می‌توانند برای دستیابی به اهداف مشترک اقتصادی با یکدیگر همکاری کنند. این توافق همچنین اهمیت هماهنگی سیاست‌های پولی و نرخ ارز را در اقتصاد جهانی به تصویر کشید.

معامله‌گران خیلی زود متوجه پتانسیل سودآوری در این دنیای جدید معاملات ارزی شدند. حتی با وجود مداخله دولت، همچنان درجه بالایی از نوسان وجود داشت و جایی که نوسان وجود داشته باشد، پتانسیل کسب سود هم وجود دارد. این موضوع کمی بیش‌از یک دهه پس‌از فروپاشی سیستم برتون وودز آشکار شد.

بااین‌حال، برخی از کارشناسان استدلال می‌کنند که قرارداد پلازا پیامدهای ناخواسته‌ای هم داشت؛ اما با وجود این انتقادات، قرارداد پلازا همچنان یکی از مهم‌ترین توافق‌های پولی بین‌المللی در تاریخ مدرن به شمار می‌رود. این توافق نشان داد که همکاری بین‌المللی می‌تواند برای مدیریت چالش‌های اقتصاد جهانی مؤثر باشد، حتی اگر پیامدهای ناخواسته‌ای هم داشته باشد. درس‌های آموخته‌شده از قرارداد پلازا همچنان در تصمیم‌گیری‌های سیاست‌گذاران اقتصادی و بانک‌های مرکزی در سراسر جهان مورد توجه قرار می‌گیرد.

تاریخچه فارکس در جهان

پس‌از جنگ جهانی دوم، اروپا معاهدات زیادی را با هدف نزدیک‌ترکردن کشورهای منطقه به یکدیگر منعقد کرد. هیچ‌یک از این معاهدات به‌اندازۀ پیمان ۱۹۹۲ که به پیمان ماستریخت معروف است و نام آن از شهر هلندی محل برگزاری کنفرانس گرفته شده است، تأثیرگذار نبودند.

این پیمان اتحادیه اروپا (EU) را تأسیس کرد، منجر به ایجاد واحد پول یورو شد و یک کل منسجم را شکل داد که شامل ابتکاراتی در زمینه سیاست خارجی و امنیت بود. تشکیل یورو به بانک‌ها و کسب‌وکارهای اروپایی این مزیت ویژه را داد که ریسک مبادله ارز را در اقتصادی که به‌طور فزاینده‌ای جهانی می‌شد، از بین ببرند.

ظهور معاملات آنلاین (۱۹۹۶)

دهه ۹۰ میلادی یکی دیگر از نقاط عطف مهم در تاریخچه فارکس است. در دهه ۱۹۹۰، بازارهای ارز پیچیده‌تر و سریع‌تر از همیشه رشد کردند؛ زیرا پول و نحوه نگرش و استفاده مردم از آن در حال تغییر بود.

یک فرد در خانه می‌توانست با یک کلیک قیمت دقیقی را پیدا کند که تنها چند سال پیش‌از آن به یک ارتش از معامله‌گران، کارگزاران و تلفن‌ها نیاز داشت.

این پیشرفت‌ها در ارتباطات در زمانی رخ داد که تقسیمات پیشین، جای خود را به سرمایه‌داری و جهانی‌سازی می‌دادند (مانند سقوط دیوار برلین و اتحاد جماهیر شوروی).

برای فارکس، همه چیز تغییر کرد. ارزهایی که قبلاً در سیستم‌های سیاسی تمامیت‌خواه مسدود شده بودند، می‌توانستند معامله شوند. بازارهای نوظهور، مانند کشورهای جنوب شرق آسیا، شکوفا شدند و سرمایه و سفته‌بازی ارزی را جذب کردند.

معاملات امروزه فارکس

امروزه، بازار فارکس توسط بسیاری از افراد با پیشینه‌های مختلف در سراسر جهان معامله می‌شود. تاریخچه فارکس از سال ۱۹۴۴ نمونه کلاسیکی از یک بازار آزاد عملی را ارائه می‌دهد. پیشرفت‌های فنّاورانه و فضای رقابتی‌تر، بازارهای فارکس را برای بسیاری از معامله‌گران جدید به‌شیوه‌ای نسبتاً نقدشونده در دسترس قرار داده است.

تاریخچه فارکس در ایران

‌تاریخچه فارکس در ایران به‌طور مستقیم با تحولات اقتصادی و سیاسی کشور در دهه‌های اخیر گره خورده است. در ادامه نگاهی اجمالی به روند تکامل بازار فارکس در ایران می‌اندازیم:

پیش‌از انقلاب اسلامی ۱۳۵۷

در این دوره، بازار ارز ایران تحت کنترل دولت بود و نرخ ارز به‌صورت ثابت تعیین می‌شد. تجارت خارجی و مبادلات ارزی عمدتاً توسط بانک مرکزی و بانک‌های دولتی انجام می‌شد. آغاز معامله ارز در ایران به دهه ۱۳۵۰ (دهه ۱۹۷۰ میلادی) برمی‌گردد. در آن زمان، تبادلات ارزی به‌صورت دستی و توسط صرافان انجام می‌شد.

پس‌از انقلاب اسلامی

با وقوع انقلاب و جنگ ایران و عراق، اقتصاد ایران دچار تلاطم شد. سیستم چندنرخی ارز ایجاد شد و بازار سیاه ارز رونق گرفت.

• دهه ۱۳۷۰: با پایان جنگ و شروع بازسازی، دولت تلاش کرد تا بازار ارز را سامان دهد. سیاست‌های یکسان‌سازی نرخ ارز و کاهش کنترل‌های ارزی به‌تدریج اجرا شد.
• دهه ۱۳۸۰: در سال ۱۳۸۲ (۲۰۰۳ میلادی)، بازار ارز ایران آزادسازی شد و نرخ ارز به‌صورت شناور در بازار تعیین شد. این امر باعث رشد فعالیت‌های معاملاتی ارزی در ایران شد. در اواخر دهه ۱۳۸۰ (اواخر دهه ۲۰۰۰ میلادی)، معاملات آنلاین فارکس در ایران آغاز شد و این امکان را به معامله‌گران داد تا به‌صورت آنلاین در بازار جهانی ارز فعالیت کنند. با گسترش اینترنت و فنّاوری‌های آنلاین، دسترسی ایرانیان به بازارهای مالی بین‌المللی از جمله فارکس افزایش یافت. بااین‌حال، معاملات فارکس به‌دلیل محدودیت‌های قانونی و ریسک‌های مرتبط با آن همچنان محدود بود.
• دهه ۱۳۹۰ تا امروز: تحریم‌های بین‌المللی و نوسانات شدید نرخ ارز، بازار فارکس ایران را تحت تأثیر قرار داده است. با وجود چالش‌ها، علاقه به معاملات فارکس در میان ایرانیان افزایش یافته است. بسیاری از ایرانیان از طریق بروکرهای خارجی و پلتفرم‌های آنلاین در بازار فارکس مشارکت می‌کنند.

بااین‌حال، معاملات فارکس در ایران همچنان با محدودیت‌های قانونی و ریسک‌های قابل‌توجهی روبه‌رو است. فقدان نظارت و قوانین شفاف به‌همراه نوسانات شدید نرخ ارز، بازار فارکس ایران را برای معامله‌گران خرد، چالش‌برانگیز کرده است. بااین‌وجود، با افزایش آگاهی و دسترسی به آموزش و همچنین ظهور بروکرهای معتبری که به ایرانیان خدمات ارائه می‌دهند، علاقه به فارکس در میان ایرانیان رو به رشد است.

پراپ تریدینگ با FORFX: وقتی نوآوری با تاریخ گره می‌خورد

یکی از نوآوری‌های جذاب و مؤثر در تاریخچه فارکس، پراپ‌تریدینگ است. پراپ‌تریدینگ به معامله‌گری با سرمایه یک شرکت یا مؤسسه مالی گفته می‌شود. شرکت‌های پراپ فارکس، که به آن‌ها پراپ‌فرم (Prop Firm) گفته می‌شود، با در اختیار قراردادن سرمایه، آموزش، پلتفرم معاملاتی و سایر امکانات به معامله‌گران، به آن‌ها امکان می‌دهند تا بدون سرمایه اولیه و تنها با تکیه بر دانش و مهارت خود در بازارهای مالی مانند فارکس فعالیت کنند و بخشی از سود حاصل از معاملات را به شرکت بدهند. بدین ترتیب، سایۀ انواع ریسک این بازار برای ایرانیان، از سر آن‌ها رخت برمی‌بندد.

FORFX، یک پراپ تریدینگ رایگان است که فرصتی استثنایی را برای تریدرها فراهم می‌کند تا بتوانند بدون نیاز به سرمایه‌گذاری اولیه وارد دنیای پرهیجان فارکس شوند. این شرکت به معامله‌گران اجازه می‌دهد تا با تکیه بر توانایی‌ها و تخصص خود در این بازار پویا به درآمدهای قابل‌توجهی دست پیدا کنند.

با ابتکار منحصربه‌فرد FORFX تحت عنوان «حساب لایو»، فرایند دریافت سرمایه برای تریدرها به‌طور چشم‌گیری ساده‌تر شده است. شما می‌توانید با حساب شخصی خود در رقابت پراپ فرم شرکت کنید و در صورت موفقیت، از مزایای یک حساب فاندشده بهره‌مند شوید. حتی اگر در چالش موفق نشوید، این فرصت را دارید که بارها و بارها، بدون پرداخت هیچ هزینه‌ای و کاملاً رایگان، مهارت‌های خود را افزایش دهید تا به هدف نهایی خود برسید.

همکاری با FORFX مزایای بی‌شماری را برای معامله‌گران به ارمغان می‌آورد، از جمله:

• تریدینگ بدون نیاز به سرمایه شخصی؛
• بهره‌مندی از سودهای چشمگیر با استفاده از لوریج‌های بالا؛
• اختصاص ۸۰ درصد از سود حاصله به معامله‌گران؛
• طیف گسترده‌ای از ابزارهای معاملاتی شامل بیش‌از ۱۰۰۰ نماد معاملاتی؛
• استفاده از پلتفرم‌های قدرتمند تریدینگ نظیر متاتریدر ۴ و ۵؛
• اطمینان خاطر از امنیت سرمایه با همکاری بروکر معتبر و نظارت‌شده OPOFINANCE؛
• پشتیبانی شبانه‌روزی در هفت روز هفته.

مشارکت با FORFX، راه‌حلی ایدئال برای ورود به دنیای فارکس و کسب سودهای هنگفت است؛ بنابراین اگر به‌دنبال فرصتی منحصربه‌فرد برای تجربه این بازار مهیج هستید، FORFX می‌تواند انتخابی عالی برای شما باشد.

سخن پایانی

تاریخچه فارکس از لغو استاندارد طلا در دهه ۱۹۷۰ تا ظهور معامله‌گران خرد و پیشرفت فنّاوری اطلاعات، فراز و نشیب‌های زیادی را طی کرده و همواره در حال تغییر و تحول بوده است. امروزه، فارکس به‌عنوان یک بازار جهانی و ۲۴ ساعته شناخته می‌شود که امکان دسترسی آسان و به‌روز به اطلاعات بازار را فراهم کرده است. این ویژگی‌ها در کنار امکان استفاده از اهرم مالی و تنوع بالای ابزارهای معاملاتی، فارکس را به یکی از جذاب‌ترین و پرطرفدارترین بازارهای مالی در سطح جهان تبدیل کرده است.

با توجه به این پیشرفت‌ها و تحولات، بازار فارکس همچنان در حال رشد و توسعه است و آینده روشنی را پیش روی خود دارد. این بازار به‌عنوان یک فرصت مناسب برای سرمایه‌گذاران و معامله‌گران در سراسر جهان شناخته می‌شود و انتظار می‌رود همچنان جایگاه خود را به‌عنوان بزرگ‌ترین بازار مالی دنیا حفظ کند.

منابع: + + +